Bol keseden harcıyoruz zamanı…
Cüzdanlar sıfırı tüketince mesela…
İçimizdeki ses devreye girer anında:
Sık dişini aybaşına az kaldı.
Aslında çaresizliğin getirdiği sabırsızlıktır bu.
Hoş aybaşının gelmesi de çare değildir ama en azından soluklandırır biraz biraz.
Bizdeki zaman hovardalığı aslında öğrencilik yıllarına uzanır…
Dersin bitmesine az bir zaman kala sınıfta saat sorma faslı başlar…
''Zil çalmasına çok var mı?''
''Bu ders de amma uzadı.''
Bir an önce top peşinde koşacak hayta…
Oysa her tik-tak ömürden bir parça alıp götürüyor…
Ama farkında değil…
Zaman hovardalığı ileriki yıllarda da bırakmaz sabırsızların peşini…
Çoğu işçinin-memurun gözü saatinde, kulağı paydos zilinde değil midir?
Bir an önce çalsa şu zil…
Yalnızca zaman değil, ömür de tükeniyormuş kimin umurunda…
Tatil özleminin söylettikleri de öyle değil mi?
Şu yaz bir gelse…
Şu haftayı bir atlatsak…
İyi de ömür tükeniyor o ne olacak?
Onun farkında bile değil…
Bu, yalnızca bizim insanımıza özgü bir savurganlık olmasa gerek.
Her insanın doğasında olan bir savurganlık bu…
Kiminde az, kiminde çok…
Ama herkeste var olan bir savurganlık…
Dün bir, bugün iki…
Yıl başında büyük ikramiye hayallerine dalıp az mı zaman tüketti insanlar…
Sonuçta, kaybolan hayaller, uçup giden zaman…
Doğrusu, sırt üstü uzanıp keyif çatmanın tadı da başkadır herhalde…
Ama sırası geldiğinde elbette…
Genç adam sırtını yaslamış bir ağaca keyif çatıyor…
Her taraf yemyeşil…
Çiçek kokuları sarmış dört bir yanı…
Önünde doyumsuz bir deniz manzarası…
Keyiften neredeyse kahkaha atacak.
Bunu gören yaşlı bir adam, keyif çatan gencin yanına yanaşır ve başlar nasihate:
''Bu yaşta böyle yatılır mı? Önce çalışıp para kazanacaksın. Geleceğini güvence altına alacaksın. İşte bütün bunları yaptıktan sonra keyif çatacaksın''
Genç adam, yüzündeki tebessümü eksiltmeden yanıtlamış:
''Amcacığım benim ne yaptığımı sanıyorsun''
Ne var ki yaşam, herkese genç yaşta böyle cennetlik olanaklar sunmuyor…
Belki de çocukluktan gelen saatin kaç olduğunu sorma alışkanlığı buna fırsat vermiyor…
