Çocuklarla ve çocuklukla ilgili şiir yazmamış şair yoktur.
Ama ne zaman bir çocukla gözgöze gelsem…
Çocuk parklarında, sokaklarda, akrada - arkadaş – dost ziyaretlerinde…
Bazen koştururken peşinden bir topun, bazen kaydıraktan hızla aşağıya doğru akarken, bazen anne kucağında, bazen annesinin elinden tutmuş da olsa dönüp dönüp geriye bakarken…
Ne zaman bir çocukla gözgöze gelsem ille de bir şiir anımsatıverir kendini…
Nedir bu şiirdeki büyü?
Soru erken diyeceksiniz…
Haklısınız…
Önce şiiri söylemeliyim değil mi?
***
“Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne / allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar / oynasınlar türküler söyleyerek yıldızların arasında / dünyayı çocuklara verelim / kocaman bir elma gibi sıcacık bir ekmek somunu gibi / hiç değilse bir günlüğüne doysunlar / bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı''.
Nâzım Hkmet’in bu güzelim şiiri “çocuklar dünyayı alacak elimizden / ölümsüz ağaçlar dikecekler'' diye biter. “Ah!'' derim, “Büyük usta, alsalar keşke…''
***
Sonra da Tahsin Saraç’ın kaleminden “Ana Öğüdü'' düşer usuma…
Hem de Edip Akbayram’ın sesinden (Beste: Murat Kalaycıoğlu) dinler gibi olurum.
“Çiçekleri ezme yavrum / Çiçek bir yüreğe benzer / Çiçek ezen insan ezer.''
“Sakın sen kuş vurma yavrum / En engin bir kardeşlikte / Uçar kuşlar gökyüzünde.''
“Tüfekle oynama yavrum / Şakacığı bile çirkin / Bir canlıyı öldürmenin.''
“Gel bir çiçek ol sen yavrum / Kendi ülkenin renginde / Şu yeryüzü demetinde.''
***
Ceyhun Atuf Kansu’nun “Çocuk Parkı''nı unutur muyum?
Sonra da o kaldırıverir parmağını, gönül seçkimdeki güzel çocukluk şiirlerinin içinden…
“Yağmur geldi çiseliyor / Olsun en sağlam giysidir oyun / Akçakavaklar ıslanırken / Örter bizi güz ananın yaprakları. / Çocuklarız çimenleriz bir arada / Taylarıyız güz yosmalarının / Çiçekler de oynuyor yanıbaşımızda / Gözlerimizin sevinciyle arkadaş.''
“Bir dili kullanmak ne güzel / Suskun sözcükleriyle doğanın / Çağırıyoruz defne dalını aramıza / Salkım söğüt ebe abla / Kaydırakta ardarda yağmur taneleri / Atıyor gök topunu bir dal kavak / Sallanıyor dut ağacı kaçmış evinden / Eteğini ıslatarak ayakları çamur toprak.''
“Çağırır annelerimiz suç üstüyüz / Evlerimiz... ama biraz bungun / Soluğu aldığımız gibi parklarda / Türküye çeviriyoruz, annelerimizin durgun / Güzel doğa gözlerini... bilirler mi? / Türkiye hep çocuk parkı olsa / Yağmur yağsa hep bir sevinç büyüse / Boylarımızla birlikte evlerinde yurdumuzun.''
***
Bugün 23 Nisan…
Sanıyor musunuz yalnızca çocuk bayramı?
Biraz da çocuklardan arkadaşlığı, sevgiyi, doğa sevgisini öğrenelim diye bu bayram…
Barışçıl bir yaşamın güzelliğini…
Öğrenelim diye…