Yalnız yerlisi değil, mevsimine denk geldiğinde arada bir yolu düşenler de bilir.
Ankara'nın yazı fena çarpar insanı.
Hele aylardan Ağustos ise…
Kavurucu sıcaklar nedeniyle ha kapandı, ha kapanacak duruma gelen gözlerinizi açık tutmaya çalışır, derin bir uykuya dalmamak için yoğun çaba gösterirsiniz.
Onun için fırsatını bulan, sıcakların bastırmasıyla birlikte tatil hesapları yapmaya başlar.
Çalışan kesimin tatil süresi genelde on beş-yirmi günle sınırlıdır.
Eğer cüzdanlar el veriyorsa, bir de yıllık izinlere yaz aylarına denk gelen bayram tatillerini ekleme olanağı varsa bu süre biraz daha uzatılabilir.
Uzun süreli tatil keyfi, hali-vakti yerinde olan yazlık sahibi emeklilere özgü bir durumdur.
Bazen bu kaçışların tersi de olabiliyor.
Ama yalnızca bireysel ölçüde…
O da, çeşitli nedenlerle zorunluluktan kaynaklanan bir geliş.
Tıpkı cep telefonumdan arayan eski bir dostun gelişi gibi…
Ankara'yı son ziyaretinin üzerinden çeyrek asra yakın süre geçen eski dostun ses tonundaki burukluğu fark edince anladım keyifsizliğinin nedenini.
Ankara'ya bazı işlerinin takibi için geliyormuş.
On gün kadar kalacakmış.
'Gel' dedim, 'Ankara çok değişti sıkılmazsın' diye de ekledim.
'Tunalı Hilmi'de tur atar, Kuğulu Park'ta biraz soluklanır, Papaz'ın Bahçesi'nde semaver keyfi yaparsın'' diye sıraladım alternatifleri.
'Bir başka gün Eymir'e git, vaktin olursa bir de Kale'yi ziyaret et'' dedim rehber edasıyla.
Tam, 'Gençlik Parkı'', ''Hamamönü'' diye devam edecektim ki, araya girdi.
'Başka'' diye sordu.
'Bunları biliyorum. Yenilerden bahset'' dedi.
Düşünürken birden aklıma geliverdi;
'Mogan'' dedim sevinçle.
'Geldiğinde mutlaka gör…Temizleme ve çevre düzenleme çalışmaları tamamlandığında pek güzel olacak'' diye devam edecektim ki, sözlerimi tamamlamaya fırsat vermeden araya girdi.
Ankara'yı değil ama simidini özlemiş…
'Eskisi gibi sokak başlarında satılıyor mu'' diye sordu.
Düşündüm… Tam yanıtını bulmuştum ki''
'Anlaşıldı. Geldiğimde görüşürüz'' deyip vedalaştı.
Telefonu kapatırken, keyifsizlik bu kez de benim bedenimi sardı.